شــَــب ِ یـــلـــدآی ِ مـن آغـاز شـد
شــَــب ِ فـآل ، شــَــب ِ عـشق ، شــَــب ِ هـنـدوانه
و شــَــب ِ آزادی و شــَــب ِ رهایی
چـیـزی بـه یـادم نـمـی آیـد
جـز ایـنـکـه امـشـب شــَــب ِ تـنـهـایـی مـن اسـت
سـهـم مـن از شــَــب ِ یـــلـــدآ شـایـد …
قـصـه ای از غـصـه و انـار ســُــرخـی کـه پـر از دلـتـنـگـی سـت
غـَــم هـایـم بـلـنـد هـمـانـنـد شــَــب ِیـــلـــدآ !
نـه ســُــرخـی ِ انـآر نـه لـبـخـنـد پـسـتـه نـه شـیـریـنـی هـنـدوانـه
بـی تـو یـــلـــدآ زجـر آور تـریــن شــَــب ِ دنـیـاست
یـــلــدآی بی مــَــنــَت مـبـــارک

کدام راه است

که پای خسته را نشناسد

کدام کوچه

خالی از خاطره است

و کدام دل

هرگز نتپیده

به شوق دیدار

بیا...

تا برایت بگویم

از سختی انتظار

که چگونه

در دیده های بارانی

رنگ هذیان به خود می گیرد

"سرد است و من تنهايم"
چه جمله اي!
پر از کليشه ، پر ازتهوع
جاي گرمي نشسته اي و ميخواني سرد است ..!
يخ نميکني ، حس نميکني که من چه سرمايي را گذراندم ...
در روزهاي بي تو بودن ...

دیدگانم پر اشک
همچو باران بهار ،
گریه کردم تا صبح
من از این زندگی پوچ ندارم دلِ خوش .
من ندیدم در این تاریکی
- رنگی از عاطفه ها -
لعنت به سیاهی ،
که چنان سایه فکنده بر ماه
که فقط نامی از آن ،
مانده در خاطر ما
- قطره ای از اشکم -
ریخت بر روی دل تاریکم
این دل بی خبرم -
گریه چشم مرا خوب ندید .
دست را بر رخ اشکم نکشید .
قلب اشکم لرزید !!

امشب شماره معشوقه ترا

از حافظه گوشی ام پاک کردم

که مبادا کم بیاورد غرورم

و دوباره به او بگویم

غریبه مواظب یار من باش !

ﻫـَـﻤﯿﺸـﮧٍ ﺑــﺎﯾــﺪ ﯾـٍـﮏ ﮐٍــﺴــﯽ ﺑــﺎﺷَـــﺪ
ﮐـﮧٍ ﻣَــﻌﻨﯽ سه نقطه هاي انتهاي جمله ﻫﺎﯾـﺖ ﺭﺍ ﺑٍـﻔَـﻬـﻤَـﺪ...
ﻫَـﻤﯿﺸـﮧٍ ﺑﺎﯾـﺪ ﮐٍـﺴﯽ ﺑﺎﺷَـﺪ ﺗـﺎ ﺑٌـﻐـﺾﻫــﺎﯾـﺖ ﺭﺍ ﻗَـﺒـﻞﺍﺯ ﻟَـﺮﺯﯾـﺪטּٍ ﭼـﺎﻧـﻪٍﺍﺕ ﺑـٍﻔَـﻬـﻤـﺪ...
ﺑـﺎﯾـﺪ ﮐٍـﺴـﯽ ﺑـﺎﺷـﺪ ﮐٍـﮧ ﻭﻗـﺘـﯽ ﺻٍـﺪﺍﯾـَﺖ ﻟَـﺮﺯﯾـﺪﺑٍــﻔَــﻬــﻤ� �ﺪ...
ﮐـٍـﮧ ﺍَﮔَـﺮ ﺳٌـﮑٌـﻮﺕ ﮐَـﺮﺩے ،ﺑـٍﻔَـﻬـﻤَـﺪ...
ﺑـﺎﯾـﺪ ﮐٍـﺴﯽ ﺑـﺎﺷـﺪ ﮐـــﮧٍ ﺍَﮔـﺮ ﺑَـﻬـﺎﻧـٍﮧﮔـﯿـﺮ ﺷٌـﺪﯼﺑـٍﻔَـﻬـﻤَـﺪ...
ﺑـﺎﯾـﺪ ﮐٍـﺴــﯽ ﺑـﺎﺷـﺪ ﮐـــﮧ ﺍَﮔـﺮ ﺳَـﺮﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺑـَـﻬﺎﻧـﮧ ﺁﻭﺭﺩے ﺑﺮﺍﯼ ﺭَﻓﺘَﻦ ﻧَﺒﻮﺩטּ ﺑٍﻔَﻬﻤﺪ...
ﺑـٍﻔَﻬﻤَــﺪ ﮐٍـﮧ ﺩَﺭﺩ ﺩﺍﺭے ...
ﺑﻔَﻬﻤَﺪ که ﺯٍﻧﺪﮔﯽ ﺩَﺭﺩ ﺩﺍﺭﺩ...
ﺑـﻔـﻬﻤﺪ ﮐـٍﮧ ﺩﻟـﮕﯿﺮﯼ...
ﺑـٍﻔَـﻬـﻤَﺪ ﮐـﮧٍ ﺩٍﻟَـﺖ ﺑَﺮﺍے ﭼٍـﯿـﺰﻫﺎے ﮐـٌـﻮﭼـَـﮏ ﺗَـﻨـﮓ ﺷٌــﺪﻩ...
ﺑــٍﻔَﻬﻤﺪ ﮐـٍﮧ ﺩٍﻟـَﺖ ﺑﺮﺍے ﺭﺍﻩ ﺭَﻓﺘَﻦ،ﺑَﺮﺍے ﺩﻭﯾﺪטּ،ﺗـَـﻨــﮓ ﺷٌـﺪﻩ. . .
ﺁﺭے ﻫـَـﻤﯿﺸـﮧ ﺑﺎﯾــﺪ ﮐٍـــﺴﯽ ﺑـﺎﺷَـﺪ ولـــــــی ...
اَفـسـوس...

مــرا دخـــتر خانـــوم مے نـامــند ؛
مــضمونــے که جذابيتــش نفــس گـيــر استــــ....
دنياے دخترانه مـن
نه با شمع
نه با عروسـک معنــــا پيدآ نمــےکند
و نه با اشک و افسون
امــا تمام اينها را در بر مےگيــرد
مـن....
نه ضعيفم نه ناتـــوان
چـــرا که خداونـد مرا بــدون خشونت و زور و بـــآزو مے پــسندد
اشکــ ريـختـن ضعفـ مـن نيستـ
قدرت روح مــن است

گاهی نمیدانی
بر روی کدام
خانه پای گذاشتی
که این گونه
خانه ات ویران شده است

به که پیغام دهم؟!
به شباهنگِ به شب مانده به راه؟!
یا به انبوهِ کلاغانِ سیاه؟!
به پرستو که سفر میکند از سردیِ فصل؟!
یا به مرغانِ بکوچیده زِ شهر؟!
به که پیغام دهم؛که به یادت هستم؟!

آهای بارون پاییزی، کی گفته تو غم انگیزی؟

تو داری خاطراتم رو، تو ذهن کوچه میریزی

ایستاده ام….
تنها….
پشت میله های خاطرات دیروز
این جا ….
انگشت هایم را می شمارم
یک.
دو..
سه…
ودست های تو در هم فرو رفته اند
تو ….
غزل را مشت مشت به حراج گذاشتی
که مهربانی ات را ثابت کنی
ولی….
ولی نفهمیدی که من
آن سوی خیابان
انتظارت را می کشم
تو بی وقفه فریاد کشیدی…
ومن ….
دیگر آزارت نمی دهم
زین پس….
قصه هایم را برای هیچ کس تعریف نمی کنم
مطمئن باش…
هنوز هم قافیه را به چشمان تو
می بازم.…
مطمئن باش!